عرفان و عافیت طلبی

عرفان و عافیت طلبی

بسیاری عرفان را مکتب عافیت طلبی جانوری و بی تفاوتی نسبت به دیگران و توجیه هرزگیهای خود و طرد و لعن مردمان و کوس انالحق زدن می‌دانند. این نگرش به عرفان از قدیم تا به امروز وجود داشته است. به همین دلیل بخش کثیری از کسانی که تمایلات عرفانی دارند ورشکستگان اقتصادی و فراریان از مسئولیتهای اجتماعی و وظایف دینی و اخلاقی بوده اند و عرفان را توجیه و تقدیس فلاکت و ناکامی‌و تبهکاری خود کرده اند.

بخش عمده‌ای از دکانهای بازار درویشی گری را این نوع افراد پدید آورده اند که همچون عنکبوتی مشغول تنیدن تار برای به دام انداختن ساده لوحان می‌باشند و اسوه‌های تن پروری و عیاشی و بولهوسی و مفت خواری و حرامی‌هستند. اینان از دین و معرفت بوئی نبرده و فقط از شعارهای عرفانی در جهت فریبکاری بهره می‌جویند و جملگی رسوایان جهانند و دجّالهای عرفانی محسوب می‌شوند. اینان معارف توحیدی را مترادف با برابرسازی ارزشهای حق و ناحق نموده و لذا زمینه ساز اشد مفاسد می‌باشند همان‌طورکه در اکثر تشکیلات درویشی شاهدش هستیم.

عرفان، جهان مکاشفه ارزشهای ناب و جاودانه است و لذا جهان نبردی بی امان و عرصه قیامت معانی و نفوس است و لذا جهانی سراسر انقلاب در درون و بیرون است. زندگی عارفان و امامان ما نمایانگر این حقیقت می‌باشد. عارف، مجاهد بلاوقفه عرصه مفاهیم است و لذا پهلوانی است که کل حیات و هستی خود را در این نبرد به میدان می‌نهد. عرفان مکتب عافیت نیست. مکتب جنگ بی امان با خویشتن و جهل و جنون زمانه است.

📚 دائرة المعارف عرفانی - جلد ششم، فصل دوم، فلسفه عرفانی
✍️مؤلف :#استاد_علی_اکبر_خانجانی
📆تاریخ تألیف : 1384-1386
برای دانلود رایگان این کتاب :
https://khanjany.org/product/theosophical-encyclopedia-6-g/
دیدگاه ها (۰)

#آخرالزمان های ماقبل از تمدن ما

صبر دل

در جستجوی عقل

درمان ریشه ای #امراض #لاعلاج، درمانی فراتر از پزشکی مدرن

در حال بارگزاری

خطا در دریافت مطلب های مرتبط